Ismael Tárraga
En Odontoloxía Solidaria non camiñamos sós. Sendo o voluntariado a forza motriz da Fundación, os nosos proxectos son tamén posibles grazas á complicidade doutras entidades e institucións. Sirva de exemplo o Colegio de Odontólogos e Estomatólogos de Albacete, cuxa colaboración foi vital no caso da posta en funcionamento da Clínica Solidaria da cidade de Castela-A Mancha. Ismael Tárraga, de 56 anos, preside desde 2014 este Colexio, que agrupa por volta de 230 profesionais.
— O Colexio de Albacete acompañou Odontoloxía Solidaria neste proxecto desde moi cedo. Como se produciu o primeiro contacto?
— Foi aos poucos días de tomar eu posesión como presidente do Colexio. Coincidín con Dolores Cuenca na rúa de forma casual, e faloume da súa intención de montar unha clínica solidaria en Albacete. Eu díxenlle que podía contar comigo, porque esa era tamén a miña idea. Ela foi a que propuxo traballarmos con Odontoloxía Solidaria, porque xa coñecía o funcionamento da clínica solidaria de Valencia. Tratámolo na Xunta do Colexio e pareceunos ben desde o primeiro momento. A decisión foi unánime. De feito, varias persoas da Xunta están a colaborar actualmente como voluntarias na clínica.
— Posteriormente, como se foi concretando a colaboración do Colexio?
— Maiormente no ámbito institucional. Fixemos xestións perante a Deputación para pedirmos axudas. Ao primeiro ían darnos un local, mais como finalmente non foi posible, pedimos unha axuda equivalente ao global do alugueiro dun ano. Falamos tamén co Concello de Albacete sobre a colaboración dos Servizos Sociais. Á inauguración da clínica viñeron tanto o alcalde da cidade como a vicepresidenta da Deputación, para alén do bispo de Albacete.
Tamén puxemos o proxecto en coñecemento de todos os nosos colexiados, que estiveron maioritariamente a favor, e en moitos casos colaboran todo o que poden. Ademais, fixemos xestións con outras entidades para tentar que nos concedesen axudas… O Colexio colabora en todo o que lle é posible… e un pouco máis. A colaboración mantense porque este é un proxecto que tamén consideramos noso e con esta óptica estamos a traballar para a súa continuidade e éxito.
— Que balance fai dos primeiros meses de funcionamento da clínica?
— Un balance moi positivo. Os voluntarios (quer sexan hixienistas, quer asistentes ou dentistas) están contentos co traballo que se está a facer. Os pacientes xa están a ver os resultados, e tamén se nota que están contentos. Viñeron moitos usuarios e está a facerse un grande número de visitas. Eu penso que estamos no bo camiño. Cada día van incorporándose novos voluntarios. A profesión implicouse co proxecto, porque veu cubrir un oco importante. Anteriormente, todos, nas nosas clínicas, fixemos cousas de forma altruísta con algúns pacientes, e por sorte agora temos unha clínica solidaria na cidade que fai precisamente iso.
— Esta implicación da profesión a que se refire, denota que existe un espírito solidario entre os odontólogos da zona. Na súa opinión, por que cómpre ser solidario?
— Cómpre selo simplemente porque quen estamos nunha mellor situación debemos estar agradecidos á vida. Cómpre axudar as persoas que o precisan no noso contorno, porque facemos parte dunha sociedade da que non nos podemos abstraer. Debemos estar na realidade social. O noso traballo é coidar sorrisos, e non se me ocorre nada mellor que ver un sorriso no rostro das persoas que, polas súas condicións económicas, non puideron acceder a unha serie de tratamentos. Todas as actuacións que se fan a prol do contorno social acaban por repercutir nunha mellor xustiza social. Cómpre estar presente para compensar, sequera un pouquiño, as desigualdades.
— Que opinión ten sobre o modo de traballar e os protocolos de Odontoloxía Solidaria?
— Parécenme ben. Persoalmente, penso que hai algo que podía revisarse. Actualmente non se realizan ortodoncias, e eu penso que se podería tentar facer actuacións deste tipo. Dígoo pensando, nomeadamente, nas crianzas, que son as máis prexudicadas cando unha familia ten unha situación social desfavorable. Unha corrección con ortodoncia vai mellorar a súa saúde e estima. Penso que este é un aspecto a reconsiderar.
— Que impacto ten a clínica na poboación máis desfavorecida da zona?
— Positivo, sen dúbida. Todo o mundo terá que recoñecer, e en realidade xa recoñece, que é un grande labor o que estamos a facer. Cada vez que comento con alguén cousas do proxecto, recibo opinións positivas. Iso é a diario. Paréceme que ten un impacto importante para a profesión, e para situármonos socialmente no lugar que nos corresponde. Temos que facer este labor.
— Fala da necesidade de facer este labor como se fose unha obriga moral…
— Exactamente. Todo o mundo ten a obriga moral de tentar axudar as demais persoas. E cando digo todo o mundo falo dos odontólogos, os médicos, os condutores, os albaneis, os carpinteiros… Por exemplo, cando estabamos a acondicionar a clínica de Albacete viñeron carpinteiros a axudarnos que traballaron case de forma altruísta. Tamén cómpre destacar a colaboración solidaria do enxeñeiro técnico do proxecto. Dalgún modo, todos precisamos ser solidarios nalgún momento.
