Zulma Rodríguez
Zulma Beatriz Rodríguez Predrouzo é voluntaria da Clínica Solidaria de Madrid desde o ano 2011. Nada en Buenos Aires, empezou a exercer a odontoloxía na capital arxentina, ata que como tantos dos seus compatriotas tivo que emigrar a causa do tristemente soado corralito. Establecida en España desde 2002, Zulma traballa nunha clínica privada de Madrid, actividade que compaxina co voluntariado na Fundación.
— ¿Por que che uniches a Odontoloxía Solidaria?
— Por varias cousas. Eu sempre fixen moita actividade na profesión á parte de estar a atender na consulta. Fixen docencia, e sempre traballei a favor da saúde dos demais, sen importarme se era gratis ou non. En Arxentina, eu atendín en hospitais sen que me pagasen nunca nada, e na Facultade tamén tratabamos a persoas que non podían pagar privadamente os tratamentos. Atopeime con xente moi humilde que ían alí moi acomplexadiños, e eu explicáballes que debían esixir e dicir o que lles pasaba. Cando cheguei a España e púxenme a traballar, eu buscaba facer actividades deste tipo, e lendo unha revista profesional vin que en Madrid existía Odontoloxía Solidaria.
— Son xa moitos anos os que levas colaborando na clínica madrileña. Que tal a experiencia?
— Moi boa. Hai algo que eu non experimentara con anterioridade: o estar a atender en simultáneo a xente de moi distintas etnias, culturas e estilo de vida. Hai xente que vén de todos lados. Iso sorprendeume. Traballar na clínica de Madrid dáme a posibilidade de conversar con estes pacientes, explicarlles o por que das doenzas que teñen, falarlles da importancia dun correcto cepillado… Ou sexa, que tamén fago prevención, unha prevención adaptada á persoa que teño en fronte. Teño a posibilidade de dar a coñecer á xente que é importante incorporar a saúde aos seus hábitos vitais. Teño a filosofía de que o que aprende isto convértese nun axente de saúde, porque transmite estes hábitos á súa contorna.
— Que nos contas do ambiente de traballo na clínica?
— Temos todos os recursos materiais e, por suposto, humanos. Estou encantadísima coas compañeiras do equipo técnico. A minresúltame un ambiente lindísimo, porque OS comparte a filosofía que che expuxen antes. Tamén hai moita xente recentemente licenciada, con diferentes niveis de coñecementos pero sempre con boa actitude, o que dalgunha maneira é como estar a vivir nunha especie de cátedra. É unha moi boa experiencia a nivel odontológico pero tamén a nivel humano. Outra cousa que quero destacar é que se seguen as normas de bioseguridad: estou moi contenta con este aspecto.
— Com dixeches anteriormente, a túa acción solidaria no mundo da odontoloxía vén de lonxe. De onde xorde esta motivación?
— Eu fun sempre así, Cando era moi nena preguntábanme que quería facer de maior e eu dicía que quería ser mestra para tratar ben aos nenos… quería facer algo útil para os demais. Non teño ningunha idea política nin nada, é un sentimento, ou un estilo de vida. É unha empatía profunda, querer ao próximo.
— Axudar ao próximo resulta reconfortante?
— Eu penso que si. Non todo o mundo ten a oportunidade de ter unha carreira que está dedicada ao outro. Nós, se non temos pacientes, non somos dentistas nin médicos. Se un paciente necesítame e eu podo axudalo, establécese unha comunicación. E esa é a satisfacción, a recompensa de todo o esforzo económico e intelectual que comporta facer a carreira e manterse actualizado. Eu vexo que a maioría da xente está contenta: conversa, volve contenta, vánselle os medos…
— Tes a sensación de que, máis aló de solucionar un problema concreto, contribúes á felicidade dos pacientes?
— Posiblemente si, porque eles fannos tamén felices. Ás veces vexo mozas jovencitas que non poden nin sorrir da cantidade de carie que teñen, e cando logo ves que recuperan o sorriso, e cóntanche que están a buscar traballo, a verdade é que sentes unha alegría bárbara.
