Blanca Gómez de Balugera

Blanca Gómez de Balugera

A primeira clínica de Odontoloxía Solidaria comezou a funcionar en Madrid en 1995. Foi posible grazas á xenerosidade de Blanca Gómez de Balugera, que cedeu a súa propia clínica á nosa entidade para ese fin. Blanca, odontóloga de 58 anos, reside actualmente entre Ávila e Górliz (Bizkaia). Nesta entrevista fálanos das circunstancias vividas naqueles primeiros anos de camiñada de Odontoloxía Solidaria, da que foi presidenta durante un par de anos.

— Procedes de Odontoloxía Sen Fronteiras, a entidade que no seu día se fusionou con Odontoloxía Solidaria. Como lembras o momento da fusión de ambas as organizacións? Por que adoptastes esta decisión?

— Pareceunos que era algo lóxico. Soubemos da existencia de Odontoloxía Solidaria e doutra entidade que se dedicaba ao mesmo que nós. Xuntámonos en Menorca con esta finalidade, mais esa terceira entidade saíu, non quería saber nada co resto. As outras dúas decidimos que, como che dicía, fusionármonos era o máis lóxico. Como podiamos ir separadas se queriamos facer o mesmo! Tratábase de xuntar forzas.

— Antes da fusión, ¿que te levara a implicarte en Odontoloxía Sen Fronteiras?

— Na miña consulta privada comezara a tratar crianzas da Fundación Anar. Coñecín unha monxa que traballaba con estas crianzas, mozas e mozos acollidos en casas, e díxenlles que se querían vir á clínica eu daríalles o tratamento que precisasen de modo gratuíto, para que tivesen unha atención odontolóxica todos os anos. Ese foi o principio. Eran crianzas que, ou tutelaba a Comunidade de Madrid ou non tiñan pais e vivían en casas con estas monxas, ou con psicólogas… Despois acudín a Médicos do Mundo para preguntarlles se sabían dalgún sitio para facer voluntariado en odontoloxía, e faláronme de Chema Renilla, de Odontoloxía Sen Fronteiras. Entón contactei con el e comezamos a traballar xuntos.

— Máis tarde desenvolves un papel moi importante para que se poida crear a primeira Clínica Solidaria de Madrid, porque a cedes ti…

— Si, en 1995. Esa era a miña clínica. Eu deixeina porque do ámbito privado non gustaba nada, de maneira que cedín a clínica.

— Non obstante, aínda que deixabas a actividade, podías tela vendido a outro dentista. Mais preferiches cedela á organización antes do que facer negocio…

— Ben, si. Mais como eu tiña ingresos por outro lado, puiden facelo. A cousa xurdiu así. Necesitabamos unha clínica, e pronto.

— Por que dis que a odontoloxía privada non che gusta nada?

— Porque a min paréceme que a medicina non debía ser privada. A min o que realmente me gusta é a medicina. Vexo a odontoloxía como un ramo da medicina, e reivindico que a odontoloxía entre na sanidade pública. Mais a miña sensación é que aínda está lonxe ese día…

— Tamén fuches presidenta de Odontoloxía Solidaria un tempo. Que lembras daquela experiencia?

— Si, funo por volta dun par de anos. Eu estaba en Madrid e, á hora de traballar cos papeis, era máis fácil que eu fose a presidenta. Era por unha razón práctica. Teño un moi bo recordo desa primeira época de Odontoloxía Solidaria. Na clínica de Madrid a xente era moi xeitosa e fixemos un grupo con xente moi agradable e moi solidaria. Ao principio estiven como voluntaria. Despois, ao establecermos os primeiros contactos con universidades e entrar xente nova, centreime nos temas máis institucionais.

— Volvamos ao presente. Que che parece o actual rumbo da Fundación?

— Pois a verdade é que cando estiven na reunión do vixésimo aniversario, vin que estaba fenomenal, que funcionaba fenomenal. Tivemos unha época de crise na que estabamos moi asfixiados, mais co que estou a ver ultimamente estou encantada. Vexo que se incorporou xente nova e que as cousas funcionan moi ben. Fiquei agradablemente sorprendida.

Pin It on Pinterest

X