Rosa M. Tarragó

Rosa M. Tarragó

Falamos con Rosa María Tarragó durante unha pausa dunhas xornadas en Badaxoz nas que se forman voluntarias e voluntarios de Odontoloxía Solidaria que participarán no proxecto que a Fundación ten na Asociación Hanan, de Tetuán (Marrocos). Hixienista oral de 39 anos, residente en Zaragoza, Rosa María ten ampla experiencia no trato con pacientes con discapacidade, como as persoas que serán atendidas no ámbito do proxecto referido.

— Como te implicaches neste proxecto?

— Foi un pouco por casualidade. En maio de 2015 eu facía parte da xunta directiva da Asociación Profesional de Higienistas Bucodentales de Aragón, que organizara unha carreira solidaria a prol de Odontoloxía Solidaria. Nunha reunión coa xente da Fundación en Zaragoza, faláronnos do proxecto de Marrocos. Daquela eu traballaba no Servizo Estremeño de Saúde co doutor Jesús Rueda, nunha unidade na que atendiamos pacientes con discapacidade. Díxenllo, a Fundación púxose en contacto co doutor Rueda e desde Odontoloxía Solidaria suxeriron que colaborásemos na formación dos voluntarios que habían ir a Marrocos. Estamos a formar os compañeiros que viaxarán a Tetuán para tratar persoas con discapacidade.

— Que particularidades ten o traballo con este tipo de pacientes?

— O traballo con estas persoas precisa moita paciencia e moita formación específica. Ás veces seméllase á odontopediatría, porén resulta ben máis complicado. Son pacientes que teñen unha patoloxía de base, de maneira que reciben máis polimedicación. Hai quen ten a lingua máis grande do normal, ou quen non poden abrir ben a boca. Tamén hai quen non deglute ben ou quen ten movementos incontrolados. O traballo co paciente é moi complexo e, ademais, cada discapacidade ten unha singularidade que debes coñecer, porque non é o mesmo tratar unha persoa con síndrome de Down que unha con autismo, por exemplo.

— Que tipo de equipos humanos esixe o tratamento con persoas discapacitadas?

— Equipos multidisciplinares. Non estou a referirme só ao fundamental, ao dentista e ao hixienista, senón que tamén é preciso falar moito cos educadores, os centros, as familias… É moi importante facer un bo traballo de prevención, tentar que os coidadores cepillen moi ben estes pacientes, porque por moi bo traballo que ti poidas facer tecnicamente, as melloras deben poder manterse despois. A persoa con discapacidade depende totalmente do coidador, de maneira que é preciso facer formación en colexios e centros de día tanto, para os profesores como para os logopedas ou os coidadores. Colabórase tamén con terapeutas ocupacionais, traballadores sociais e enfermeiras de xeriatría. Desta forma, aprendes moitísimo.

— E no que se refire ao trato coas familias dos pacientes?

— É fundamental. Cos pais aprendes moito no que se refire ao trato cos pacientes. Se en odontopediatría o recomendable é que os pais non estean presentes mentres traballamos (aínda que ás veces lles deixamos estar), neste caso é o contrario. O pai e a nai teñen que estar dentro, porque van dicirche como é o neno: como podemos actuar para que se distraia e colabore. Cada paciente ten unha singularidade moi especial e, aínda que coñezas técnicas e experiencia, é complicado traballar con el sen esta axuda.

— Esta colaboración con Odontoloxía Solidaria é a túa primeira experiencia nunha ONG?

— Si, é a primeira vez. Co meu home, que tamén é sanitario, sempre falei de colaborar cunha organización así, de maneira que cando coñecín Odontoloxía Solidaria fiquei encantada. Estou disposta a axudar en todo o que poida para tratar de facer un mundo máis xusto. Na Fundación coñecín xente estupenda e moi solidaria, con moita calidade humana. Ademais de axudar a xente, penso que tamén está moi ben coñecer outros profesionais cos que tes valores en común.

Pin It on Pinterest

X