Modest Revert
Modest Revert formou parte do grupo de profesionais do sector bucodental que, en 1999, puxeron en marcha a Clínica Solidaria de Valencia. Médico estomatólogo de 59 anos, Modest ten a súa propia clínica dental na cidade, e segue colaborando coa Fundación. Nesta entrevista conversamos sobre o pasado, o presente e os obxectivos de Odontoloxía Solidaria.
— Ti estabas á fronte da clínica de Valencia cando abriu as súas portas…
— Si, eu daquela era o delegado de Odontoloxía Solidaria aquí. A iniciativa da clínica partiu dun grupo de dez ou doce odontólogos, estomatólogos e estudantes de Valencia. A inauguración oficial da clínica foi en xullo de 1999, pero a idea empezouse a traballar un par de anos antes. A principal dificultade foi atopar un local en condicións axeitadas. Ao final, por medio de Cáritas, atopamos o que aínda temos. En aqueles anos aínda non era tan desatinado montar unha clínica nun primeiro piso…
— Había moitos voluntarios neses primeiros tempos?
— Non, moitos non. Pensa que nesa época había moitos menos dentistas que agora. Aínda que nunca nos faltaron voluntarios, a demanda de pacientes era superior. O importante é que sempre había xente disposta a botar unha man, e boa colaboración co ICOEV e outras institucións. Estiven uns catro anos de delegado, e despois colleu o cargo José Ramón Frutos, outro dos compañeiros que formaban parte do grupo inicial.
— Volvamos a ese grupo inicial que decidiu organizar OS en Valencia. Cal foi a súa motivación?
— Vimos que era algo que facía falla. Ata aquel momento, os servizos sociais da Casa do Concello de Valencia mandaban aos usuarios ás clínicas privadas. O usuario presentaba dous presupostos de dúas clínicas distintas, o Consello aprobaba un, e mandaba a esa persoa á clínica elixida para que lle puxeran unha próteses ou lle fixeran o tratamento que necesitaba. Este sistema non permitía atender a moitos usuarios. Cando propuxemos a idea ao Concello, vírono moi ben. Déronse de conta de que se podería atender a máis xente, xa que nós non perseguimos un beneficio económico.
— Segues a colaborar coa Fundación. Que actividades fixeches recentemente?
— Ultimamente realizamos un curso de periimplantitis a beneficio de Odontoloxía Solidaria co Dr. Juan Rumeu, de Barcelona. El xa colaborou con nós nos comenzos da Fundación en Valencia. Tivemos unha boa asistencia, e contamos coa colaboración de entidades como Straumann, INIBSA, Dental Cervera, el ICOEV e a Universidade de Valencia.
— Cres que, polo xeral, os profesionais da odontoloxía son persoas solidarias?
— Creo que en xeral si, e cada vez máis, conforme vai entrando xente máis nova e concienciada. É un reflexo da sociedade. Os odontólogos e estomatólogos non somos diferentes ao resto, e hoxe en día o espírito solidario aumentou considerablemente en todos os ámbitos.
— Poñámonos na pel dun rapaz ou dunha rapaza que, por exemplo, estea acabando os seus estudos de odontoloxía. Que cres que lle aportaría a esa persoa colaborar con Odontoloxía Solidaria?
— Eu diría que esta é unha experiencia que lle será útil. Se colabora na clínica, poderá tratar a uns pacientes que sempre dante máis do que ti lles podes dar a eles. Hai cosas que non se aprenden na Universidade, que só as aprendes con experiencia, e tratando a persoas que, como nos puido pasar a todos nun momento dado, pasan por un mal momento económico, pero teñen unha calidade humana indescritible. A esa mocidade eu animaríaos, porque estar en Odontoloxía Solidaria é unha especie de máster: un máster social e humano que lles vai enriquecer moito, e que lles vai a ser moi útil para a súa práctica diaria profesional. Se despois de rematar os estudos pasan un par de anos con nós como voluntarios, van ver o mundo doutra forma. Dígoo no sentido de que non todo é gañar cartos e ter cousas. Hai outros valores humanos que estes pacientes amósannos día a día.
