Mayte García Reguero

Mayte García Reguero

Hai persoas que, pola súa ligazón a Odontoloxía Solidaria, coñecen a nosa Fundación desde diversas perspectivas. É o caso de Mayte García Reguero, que ocupou diversas responsabilidades na entidade, desde o voluntariado, cando aínda era estudante, até a presidencia da organización, pasando por outras etapas tamén significativas. Odontóloga de 38 anos de idade, Mayte traballa na súa propia clínica en Madrid, e falou connosco da súa experiencia na Fundación.

— Como soubeches da entidade?

— Aínda estaba a estudar. Era estudante de terceiro de odontoloxía… sería no ano 1999. Souben da existencia da Fundación por unha odontóloga dunha clínica á que eu ía facer prácticas. Ela ía de vountaria á clínica de Madrid, colaborara con Mercè Morató nun proxecto que se fixo na india, e como sabía que eu era voluntaria na Cruz Vermella, faloume de Odontoloxía Solidaria. A través dela coñecín a Fundación, porque daquela non tiñamos sitio web nin nada.

— A partir dese momento, comezas a desenvolver unha intensa actividade en Odontoloxía Solidaria…

— Comecei a colaborar na clínica de Madrid, primeiro como asistente odontolóxica, porque aínda era estudante. Cando terminei a carreira fiquei como voluntaria. Despois estiven a traballar para Odontoloxía Solidaria nun proxecto que tiñamos na Comunidade de Madrid. Desenvolviamos un programa de rehabilitación de persoas drogadictas en colaboración coa Agencia Antidroga. Odontoloxía Solidaria gañou o concurso público deste programa e eu fiquei como odontóloga, xunto con outra doutora. Falamos do ano 2001. Pasei uns poucos de anos a traballar neste proxecto. Máis tarde, convidáronme a facer parte do Padroado. Entrei como vogal e, xa en 2004, colaborei no proxecto que tiñamos en Angola. Fun con Fede Gerona, e uns anos despois tamén estiven en Serra Leoa. Ao tempo, mentres José Manuel Díaz era presidente de Odontoloxía Solidaria, eu fun vicepresidenta. E ao deixar el o cargo, en 2010, a Presidencia recaeu en min. Estiven durante dous mandatos.

— O voluntariado interesouche desde moi nova. Por que razón?

— En realidade, máis que interesarme, para min é unha obrigación moral. Para min, axudar a xente na medida en que un pode é importante. Foi, e segue a ser, unha parte moi importante da miña vida. As cousas deben ser melloradas. Está moi ben queixarse, mais cómpre ir alén da queixa: implicarse e actuar. Sempre o pensei así. Antes de coñecer Odontoloxía Solidaria xa era voluntaria noutros sitios porque, para min, é algo vital. Sempre quixen pór da miña parte, quizais por algún afán de xustiza social e, no caso da odontoloxía, para reivindicar o dereito á saúde bucodental.

— Que foi o mellor e o peor de ser presidenta de Odontoloxía Solidaria?

— O mellor, a bagaxe persoal e o que aprendín dos meus compañeiros. A xente ensinoume moitas cousas. Como voluntario, un sempre está moi satisfeito e moi cheo polo agradecemento das persoas que axuda. Como presidenta foi unha etapa para min dura, porque eu son de estar ao pé da trincheira e facer o que me gusta. Mais hai outros labores que tamén son precisos e que quizais son menos gratificantes, máis orientados á xestión e outras cuestións que talvez non son unha maneira de axudar o próximo tan bonita nin tan directa. Aprendín moito das persoas que estaban comigo no Padroado. Houbo un enriquecemento persoal ao ter contacto con xente tan diferente, con pensamentos ás veces diverxentes do meu, mais interesante en calquera caso. Aprendín a ver Odontoloxía Solidaria con outros ollos, e a valorar tamén o traballo que fai a xente que non está coa man no dente, como digo eu, mais que achega cousas ben importantes. Ás veces foi duro porque pasamos unha temporada con moitas dificultades económicas, e porque estaba en perigo a sustentabilidade da entidade. Por sorte, grazas ao traballo de todos e a eses maos momentos, hoxe estamos onde estamos, e continuamos a crecer.

— Antes falábasnos dos proxectos en Angola e Serra Leoa nos que traballaches. Que lembranzas tes destas experiencias en África?

— Penso que é do mellor que fixen en Odontoloxía Solidaria. Coñecía ben a situación aquí, mais sempre quixera colaborar no exterior. É unha das experiencias máis gratificantes que tiven, porque che abre os ollos a unha realidade que até aí só ves no Telediario, mais non a cheiras, non a tocas, non a apalpas. Cando estás alí ves directamente situacións que, ás veces, son moi difíciles: ves a xente a pasar fame e a morrer de fame. Foi positivo porque me ensinou o que é importante na vida, por que cousas cómpre preocuparse e por que cousas non paga a pena preocuparse. Eu xa sabía que era unha privilexiada, mais cando fun alí puiden constatalo, e iso impulsoume a revisar a miña escala de valores. Cando chegas alí, queres axudar moito máis do que podes realmente. Nós, unha ONG pequeniña, fomos cunhas expectativas, mais despois a realidade imponse e ves que outras cousas que hai por encima. Mais penso que iso nos fixo ser máis realistas, e axudounos a pensar os proxectos desde outro nivel, moito máis práctico e efectivo, e en colaboración con xente do territorio.

— Como ves Odontoloxía Solidaria neste momento? Que pensas do futuro da Fundación?

— Despois de ter pasado, máis ou menos, por todos os niveis, estou moi contenta. É como un neno pequeniño que ves que comeza a andar só. Antes eramos poucas clínicas e coñeciámonos todos. Agora estamos presentes practicamente a nivel nacional; crecemos, temos un voluntariado moi forte e as perspectivas son realmente moi boas. Sempre haberá cousas que mellorar, mais como eu vivín os momentos difíciles, faime moi feliz ver o momento no que estamos.

Pin It on Pinterest

X