Javier García Asensio
Despedimos o mes de setembro entrevistando o noso compañeiro Javier García Asensio, odontólogo de 38 anos de idade que fai parte do equipo de voluntariado da Clínica Solidaria de Fuengirola. Javier, que ten a súa propia clínica dental na poboación malagueña de Ronda, fálanos nesta conversa das motivacións e valores implícitos na súa acción solidaria.
— Fuches dos primeiros voluntarios da Clínica Solidaria de Fuengirola. Como ves a evolución da clínica, desde que comezou a atender pacientes até hoxe?
— Ao principio había moitas reticencias por parte da xente. Como ten habido tanto timo, tanto engano, a moita xente non lle ficaba claro se isto era unha forma de captar pacientes ou realmente era algo cunha finalidade social. Mais, a medida que foron vendo o que estamos a facer, a situación mudou. Cada vez hai máis xente, e cada vez a xente vaise máis contenta. A nivel de clínica estamos moi ben. Pero eu vexo que lle falta un pouco que haxa máis persoas que se impliquen como voluntarias. A clínica ten un potencial estupendo, ten bos equipos, está nun sitio idóneo, e penso que aínda non se aproveita este potencial todo o que se podería. O importante é que durante este tempo a clínica foi gañando a confianza da xente. Temos mesmo pacientes que veñen de Jaén, que está a hora e media de Fuengirola.
— Dis que debía haber máis persoas voluntarias. Como convencerías unha ou un colega odontólogo para que se envolva no proxecto?
— Eu penso que o sentido final da nosa profesión é moi bo, porque consiste en axudar a xente. Implicarse en Odontoloxía Solidaria é unha maneira de poder cumprir coa vocación da nosa profesión, engadíndolle o feito de non facelo por diñeiro.
— E que te motivou a ti para entrar como voluntario na clínica? Coñecías xa a existencia de Odontoloxía Solidaria?
— Si, sabía que existía Odontoloxía Solidaria desde había anos, mais situábaa principalmente en Madrid e Barcelona; non sabía que se estaban a abrir clínicas noutros sitios. Recibín unha carta do Colexio de Odontólogas/os, a informar do proxecto de Fuengirola, e a verdade é que ao primeiro non lle prestei moita atención… foi a miña muller quen me animou a que me informase máis e me envolvese. Nós somos cristiáns, e pensamos que por riba de todo cómpre axudar as outras persoas. E se existe a oportunidade de axudar a xente, e encima no ámbito da nosa profesión, é idóneo. O escenario perfecto, vamos…
— De maneira que no teu caso ser solidario considéralo un deber…
— Si. Penso que cada un ten o deber de axudar as outras persoas no que saiba facer ou no que estea preparado para facer. Ademais, eu penso que ser solidario dá felicidade. Cando ti es capaz de axudar as outras persoas, ademais de beneficiar esas outras persoas, ti mesmo tamén te beneficias, porque te sentes mellor, porque es máis feliz. Mais tamén é unha cuestión de xustiza social. Como non nos vamos axudar entre nós? Se á miña beira teño unha persoa cunha necesidade que podo resolver, e teño os medios para facelo grazas a unha ONG como Odontoloxía Solidaria, como non o vou facer?
— Ás nosas clínicas solidarias acoden pacientes que, ás veces, teñen unha biografía persoal moi dura. Que che dá o trato coas e cos pacientes?
— Especialmente, perspectiva. Cando comezas a falar con eles e che contan a situación na que están, dáste conta de que es un privilexiado. Pensas que ti segues a ter problemas, porque todos os temos, mais en comparación cos destas persoas son moi liviáns. Isto fai que penses que tes que estar agradecido e contento.
— Como recolliamos no noso último boletín, este verán colaboraches coa ONG Escuela de Solidaridad, de Granada. Colaboraches con outras entidades a nivel odontolóxico?
— Hai uns anos estiven no Perú, na parte amazónica do país. A través dun misioneiro que coñecía, estiven alí un mes. Había montado un equipo dental no consultorio médico. Desprazabámonos por poboacións que nuns casos só tiñan electricidade unhas poucas horas, e noutros simplemente non tiñan. Así que durante o día facíamos extraccións, e cando activaban a electricidade aproveitábamos para facer empastes. Era preciso aproveitar cada minuto. Foi unha experiencia moi interesante e fiquei con vontade de repetir nalgún outro proxecto internacional.
