Brais Andújar
Antes de finalizar o ano, quixemos charlar co noso compañeiro, Brais Andújar, impulsor da Clínica Slidaria da Coruña, que comezou a atender as primeiras usuarias e usuarios o pasado mes de abril. Brais, odontólogo de 35 anos, traballa na súa propia clínica privada na cidade galega, e destina o seu tempo libre ao voluntariado. Fai parte do Padroado de Odontoloxía Solidaria, en calidade de tesoureiro. Nesta conversación revélanos os valores que sustentan o seu traballo solidario.
— Como descubriches Odontoloxía Solidaria?
— En 2009 a miña muller, Ana, e eu, decidimos montar unha clínica dental solidaria, mais non sabiamos que existía Odontoloxía Solidaria. Procurando por internet clínicas semellantes á que queriamos abrir, demos coa Fundación. Chamamos, convidáronnos a coñecer a clínica de OS en Madrid, e comezamos a establecer lazos.
— Por que decidiras montar unha clínica dental solidaria? Que te impulsou?
— Ao rematar a carreira traballei en Guatemala durante un par de anos nunha clínica dentaria solidaria dunha fundación norteamericana. Ao regresar quería continuar con este traballo, quería facer algo semellante aquí.
— Que te mostrou esta experiencia previa en Guatemala que despois quixeches repetir aquí?
— Cando traballas como profesional da saúde sen que o paciente che teña que pagar, sentes o que verdadeiramente é a odontoloxía, cal é verdadeiramente o teu valor como profesional. Non obstante, cando hai un intercambio económico, desvirtúase un pouco esta relación cos pacientes. Traballando desinteresadamente, sinto o que é ser un odontólogo. Encontro, por dicir así, a parte máis pura da miña profesión.
— Regresemos ao teu primeiro contacto con Odontoloxía Solidaria. Como foi?
— Recibíronnos xenial, comentáronnos un pouco de que ía e, un tempo despois, coñecemos a Rafa Montaña, que viñera a Galicia para unhas palestras no Colexio de Hixienistas. E pouco a pouco fun implicándome. Pareceume que Odontoloxía Solidaria era unha Fundación sinxela, abarcable e transparente, da que inmediatamente quixen facer parte. Non é como esas ONG de tamaño enorme, que ás veces non sabes ben de que van nin por onde entrar. Odontoloxía Solidaria ten unha función moi clara, está todo moi estruturado.
— En que momento entras a facer parte do Padroado?
— En 2010, precisamente cando a Deputación da Coruña nos cedeu o local. Nese momento considerouse que debiamos ter representación no Padroado.
— Desde as primeiras xestións até que a Clínica Solidaria da Coruña se puxo en marcha pasou bastante tempo. Como foi o proceso? Foi angustioso nalgún momento?
— Pasaron case seis anos, si. Houbo momentos algo angustiosos, é verdade, porque pasaron lapsos de tempo de inactividade absoluta e de falta de noticias, episodios de bloqueo institucional e burocrático. Mais tamén é verdade que houbo complicidades. A Deputación ten uns traballadores sociais magníficos, que sempre estiveron aí, e eles encargáronse de transmitir o noso proxecto ao político que en cada momento nos tocou. Grazas a estes traballadores sociais e ao Xefe de Patrimonio, conseguimos que, a pesar das tres mudanzas de goberno que houbo durante todo este tempo, o proxecto seguira vivo e puidera ser levado adiante. O papel destas persoas foi fundamental
— Como están as cousas na Clínica Solidaria da Coruña neste momento? Respírase un bo ambiente de traballo?
— Actualmente a clínica abre catro mañás á semana, e ten un equipo de 35 voluntarios entre hixienistas, asistentes e odontólogos. Hai uns días vimos o paciente número 100. En canto ao ambiente, é moi positivo. De todos os voluntarios que viñeron, debéronse de ir un par, porque se mudaron de cidade. A sensación que dá o proxecto é de estabilidade, de crecemento estable. Cada vez hai máis voluntarios. A xente que vén pide traballar máis días, e cada vez veñen máis pacientes. A xente está comprometida co proxecto.
— Para rematar, e após a recente experiencia da Asemblea Anual celebrada en novembro, dinos como ves o presente da Fundación.
— Creo que esta é unha Fundación que dá un servizo moi necesario. E que nunca faremos o suficiente. Por iso creo que debemos esforzarnos por facer ver ao Goberno a necesidade que hai de incorporar ao sistema público de sanidade os tratamentos que facemos. Creo que a través da nosa Fundación temos que traballar para convencer as Administracións de que é posible que a sanidade pública asuma estes tratamentos. Estamos a crecer e somos un exemplo de como se pode xestionar a atención dentaria a toda a poboación de maneira viable economicamente.
