Íñigo San Luis
Íñigo San Luís Bugallo é un dos voluntarios que dedican tempo e coñecementos a favor das persoas máis desfavorecidas nunha das nosas clínicas. Ten o seu propio centro dental en Bergondo, pero cada quince días, este odontólogo de 50 anos acode á Clínica Solidaria da Coruña, onde atende persoas que, a causa da súa situación, non poden acceder a tratamentos de saúde bucodental en condicións de mercado. Falamos con el sobre as motivacións e experiencias deste voluntariado.
— Comezaches na Clínica Solidaria da Coruña a primavera pasada. Antes diso, colaboraras con algunha ONG?
— Non, ningunha. Era algo que sempre estaba na miña mente. Anos atrás pensara que podía estar ben implicarme en temas de cooperación internacional, na América do Sur ou África, pero foi algo que nunca concretei. Era algo que sempre estaba na miña mente, pero que non fixen até que coñecín este proxecto de Odontoloxía Solidaria, que me pareceu fenomenal.
— E por que desta vez decidiches dar o paso?
— Na miña consulta privada estaba a ouvir dramas familiares continuamente, sobre o mal que o está a pasar a xente pola situación actual, pola crise. Pouco a pouco fun vendo que a xente non pode máis. A partir destas constatacións fun tomando máis consciencia do tema, e iso foi o que me levou a dar un pouquiño do meu tempo. Actualmente colaboro con Odontoloxía Solidaria indo á clínica unha tarde cada quince días. Con Odontoloxía Solidaria teño a oportunidade de axudar aquí, onde é realmente moi necesario.
— Que tal a experiencia até o momento?
— Moi ben, moi boa. Moi bos compañeiros. E con respecto aos pacientes, ves que son xente que valora o teu traballo, que valora que esteas a dar o teu tempo para isto.
— Ás veces, encontrarás pacientes con situacións persoais especialmente duras…
— Si, con certeza. E iso véxoo tamén na privada, como che dicía antes. A situación é moi dura.
— No persoal, que che dá o traballo solidario?
— É moi gratificante poder axudar as persoas en algo do que tes coñecementos. Pero, ademais, tamén temos que pensar que o futuro da odontoloxía é incerto, e que o das nosas pensións tamén. O día de mañá quizais sexamos nós quen precisemos de axuda. Hoxe estás arriba e mañá non. É unha forma de solidarizarse coa xente que ten problemas, porque eu tamén podo ser unha desas persoas mañá. Iso tamén me levou a colaborar pero, de certo é moi gratificante e é moi agradecido poder actuar nun campo no que sei que podo axudar.
— Que che parecen os protocolos, o método de traballo das clínicas?
— Penso que está moi ben. Loxicamente, sobre a marcha vamos dándonos conta de cousas que se poden mellorar. Cando iso ocorre, fálase e pouco a pouco van solucionándose todos os asuntos. As cousas axústanse sen maior problema.
— Que dirías a unha compañeira ou compañeiro odontólogo para que se implique na nosa organización?
— Que é un campo que coñecemos, e que pode ser mellor que axudar nisto? Ese compañeiro, na súa consulta, estará a darse conta da triste realidade social, igual que eu. Animaríao dicíndolle que se vai sentir moito mellor podendo axudar.
