Conchi Lanza
Conchi Lanza comezou a traballar hai vinte anos como protesista e máis tarde formouse como hixienista dentaria, profesión que exerce nunha clínica en Madrid e que combina cos estudos universitarios da carreira de Odontoloxía. A nosa compañeira, de 44 anos, é tamén voluntaria na Clínica Solidaria da capital e fixo parte da primeira expedición de Odontoloxía Solidaria a Tetuán (Marrocos) a finais de 2016.
─ Cando comeza a túa ligazón con Odontoloxía Solidaria?
— Hai pouco máis dun ano. Antes estiven a colaborar con outra ONG relacionada coa odontoloxía: Dental Coop. Participei con eles nun proxecto nos campamentos saharauís. Cada dous días iamos aos hospitais da zona, que están medio abandonados, e ademais de atender a xente preparabamos os asistentes que había, dándolles unha pouca de formación, maiormente no tema da desinfección.
— E que che trouxo á nosa entidade?
— Eu quería facer un traballo máis continuo. Unha compañeira miña, hixienista dentaria, faloume da clínica de Odontoloxía Solidaria en Madrid, á que comecei a acudir todas as semanas. O ambiente é moi bo, aínda que nos fan falta máis voluntarios. Aos pacientes sempre lles explico a importancia de manteren unha boa hixiene, advírtolles de que se non o fixeren poden perder os dentes que lles restan. Penso que se á xente lle explicas o porqué das cousas será máis consciente e porá máis da súa parte.
— Que te motivou para implicáreste primeiro en Dental Coop e posteriormente en Odontoloxía Solidaria?
— Eu síntome afortunada, e penso que teño un deber coa xente que non tivo tanta sorte como eu. Para min é unha obrigación. E, ademais, é unha obrigación que me fai sentir ben. Por así dicir, tamén é unha obrigación un pouco egoísta, porque un mesmo gaña moito. Dar a miña contribución para que outra persoa teña unha mellor calidade de vida ou sexa máis feliz, envolve unha satisfacción persoal. Son unha persoa con moita empatía, á que lle afectan as cousas, e penso que se fago algo que fai sentir mellor a outra persoa, eu tamén me sinto mellor.
— O pasado mes de decembro viaxaches a Tetuán coa primeira brigada de Odontoloxía Solidaria no proxecto conxunto que temos coa Asociación Hanan. Que valoración fas desa experiencia?
— Gustoume moito, e fiquei moi decepcionada ao non poder ir na segunda viaxe, porque tiña un exame nesas datas. Na primeira viaxe houbo que facer moito traballo previo, preparar o gabinete, e só puidemos traballar con pacientes un par de días. Gustei moito da expereincia, polas características do proxecto, que atende xente con discapacidades nun lugar onde hai moita pobreza. Sentes que axudas máis. Cando vas a sitios nos que calquera cousa que fixeres significa moito para eles, aínda senta mellor. Teño moita vontade de regresar a Tetuán.
— Antes de viaxar a Marrocos, participaches nas xornadas de formación previas que se fixeron en Estremadura. Fóronche de interese?
— Si, teño moi bo recordo. En realidade, fixéronseme curtas, porque penso que aínda teño moito por aprender. A experiencia de estar en quirófano impúxome moito respecto, porque me parece que é unha responsabilidade tratar crianzas con estas problemáticas, mais gustoume ben. Tamén me foi interesante a nivel profesional. Aínda que eu aquí, en Madrid, non traballo con este tipo de pacientes, o que aprendín alí tamén me son coñecementos de valor.
— Que dirías a un compañeiro de profesión para que veña a Odontoloxía Solidaria?
— Pois olla, eu coméntoo a amigas na profesión, mais penso que ao último iso ten que saír dun mesmo. Penso que cómpre ter empatía para axudar máis. A empatía tamén leva a que fagas mellor o teu traballo, a que entendas mellor o paciente. Estamos a traballar no ámbito da saúde, e non a vender chaquetas. Ser voluntario para aprender e gañar práctica está moi ben, porque todos aprendemos co voluntariado, mais é preciso ter claros os valores. Cómpre atender estes pacientes igual que os atenderías no sector privado.
